Zakażenie układu moczowego to częsta przypadłość. Może dotyczyć konkretnego narządu lub kilku narządów wchodzących w skład tego układu: nerek, moczowodów, pęcherza i cewki moczowej. Najczęściej spotykanymi objawami zakażenia układu moczowego są pieczenie, kłucie i ostry ból w okolicach cewki moczowej.

Zapalenie nerek to poważna choroba - w tym przypadku leczenie domowe nie pomoże. Zapalenie nerek - niezależnie od tego, czy jest to kłębuszkowe zapalenie nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek czy odmiedniczkowe zapalenie nerek - wymaga konsultacji z lekarzem. Jakie są przyczyny i objawy zapalenia nerek? Na czym polega leczenie? Jaka dieta jest wskazana? Spis treściKŁĘBUSZKOWE ZAPALENIE NEREKWstrzymywanie moczu szkodzi nerkom! [#TOWIDEO]W Polsce 95 proc. osób z przewlekłą chorobą nerek nie wie o schorzeniuCEWKOWO-ŚRÓDMIĄŻSZOWE ZAPALENIA NEREKCukrzyca niszczy nerki Zapalenie nerek to choroba, w przebiegu której stan zapalny obejmuje nerki. Wyróżnia się kłębuszkowe zapalenie nerek, śródmiąższowe zapalenie nerek i odmiedniczkowe zapalenie nerek. Niezależnie od rodzaju zapalenia nerek, konieczne jest specjalistyczne leczenie - to domowe nie pomoże, a może wręcz nasilić objawy chorobowe. Konsekwencją mogą być groźne powikłania. KŁĘBUSZKOWE ZAPALENIE NEREK 1. Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek Ostre popaciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek Przyczyny Ostre popaciorkowcowe kłębuszkowe zapalenie nerek jest immunologicznie uwarunkowaną postacią glomerulopatii [czyli choroby kłębuszków nerkowych], która występuje po przebytej infekcji paciorkowcami β-hemolizującymi grupy A dróg oddechowych lub skóry. Okres zdrowienia po przebytej infekcji dróg oddechowych zostaje przerwany po około 2-3 tygodniach wystąpieniem objawów ze strony nerek, które są wynikiem odkładania się w kłębuszkach nerkowych kompleksów immunologicznych i aktywacją dopełniacza [czyli białka odpornościowego]. Objawy Po około 2 tygodniach od wygaśnięcia ostrej infekcji gardłowej lub skórnej pojawiają się objawy ogólnego osłabienia z towarzyszącą mikrohematurią [krwinkomoczem] i białkomoczem. Rzadziej występuje: nadciśnienie tętnicze obrzęki bóle w okolicy lędźwiowej bóle głowy senność napady padaczkowe będące skutkiem obrzęku mózgu Może wystąpić również przełom nadciśnieniowy z objawami niewydolności lewokomorowej, takimi jak obrzęk płuc i duszność. Warto wiedzieć, że u połowy chorych przebieg może być bezobjawowy. Diagnostyka i badania W badaniu ogólnym moczu stwierdza się erytrocyturię, białkomocz oraz wałeczkomocz czerwonokrwinkowy, a w morfologii krwi zwiększenie stężenia kreatyniny i mocznika, wzrost miana antystreptolizyn i anty-DNA-azy B oraz zmniejszone stężenie dopełniacza. Dla rozpoznania ostrego popaciorkowcowego kłębuszkowego zapalenia nerek najistotniejsze znaczenie ma wywiad wskazujący na przebycie infekcji paciorkowcowej, stwierdzenie obecności paciorkowców w wymazach z gardła lub skóry, wzrost miana ASO (odczyn anty-streptolizynowy) oraz zmniejszenie stężenia dopełniacza. W rozpoznaniu różnicowym uwzględnia się chorobę Bergera oraz szybko postępujące zapalenie kłębuszkowe nerek. Leczenie Leczenie opiera się na stosowaniu antybiotyków aktywnych względem stwierdzonych paciorkowców, a także na ograniczaniu podaży płynów i podawaniu diuretyków pętlowych przy obecności obrzęków. U chorych z nadciśnieniem tętniczym wskazane jest podawanie leków przeciwnadciśnieniowych, takich jak blokery kanałów wapniowych, inhibitory konwertazy, sartany czy beta-blokery. Oprócz tego zaleca się chorym ograniczenie podaży białek. Rokowanie Całkowite wyleczenie obserwuje się u około 90 proc. dzieci i 50 proc. dorosłych. Zgon może być wynikiem przewodnienia organizmu oraz przełomu nadciśnieniowego. Warto pamiętać, że utrzymywanie się śladowego krwinkomoczu lub białkomoczu przez okres kilku miesięcy może być pierwszym objawem chronicyzacji procesu chorobowego, które doprowadzić może po latach do rozwoju przewlekłej mocznicy. Wstrzymywanie moczu szkodzi nerkom! [#TOWIDEO] Sprawdź, jak dbać o nerki Ostra poinfekcyjna glomerulopatia Spowodowana jest posocznicą wywołaną innymi niż paciorkowce bakteriami (np. Meningococcus, Pneumococcus, Salmonella), wirusami (np. HBV, HIV) lub pasożytami. Występujące u chorych objawy są zazwyczaj łagodniejsze niż w glomerulopatii popaciorkowcowej. Warto pamiętać, że choroba ulega najczęściej całkowitemu wyleczeniu po opanowaniu zakażenia. Ostre glomerulopatie w przebiegu chorób układowych Do chorób wywołujących tego rodzaju kłębuszkowe zapalenia nerek zalicza się toczeń układowy, zespół Good-pasture’a, chorobę Schӧnleina-Henocha oraz pewne postacie zapalenia naczyń (vasculitis) w przebiegu zespołu Wegenera czy Churga-Strauss. a) TOCZNIOWE POWIKŁANIA NERKOWE Przyczyny: Największy udział w powstawaniu powikłań nerkowych w przebiegu tocznia układowego mają nukleosomy. Łączenie kationowej części nukleosomu z anionowymi składnikami naczyń włosowatych są przyczyną powstawania w kłębuszkach nerkowych depozytów złożonych z nukleosomów i przeciwciał antynukleosomowych. Objawy: Oprócz ogólnych objawów tocznia takich jak: wykwity skórne wypadanie włosów bóle stawów zapalenie błon surowiczych obecne są objawy nerkowe, które zależne są od rodzaju i rozległości zmian kłębuszkowych. W przypadku występowania w kłębuszkach nerkowych zmian minimalnych obecny jest niewielki białkomocz, krwinkomocz i wałeczkomocz czerwonokrwinkowy. Natomiast u chorych ze zmianami błoniastymi lub błoniastorozrostowymi – występuje zespół nerczycowy. Diagnostyka, badania: Ustala się je na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego, jak i występowania przeciwciał anty-ANCA, anty-dsDNA, anty-C1q oraz antynukleosomowych. Mogą również być obecne przeciwciała antyfosfolipidowe, które odpowiadają za powstawanie zakrzepicy naczyń krwionośnych mózgu, serca lub innych narządów i które mogą być przyczyną występowania nawrotowych poronień. Oprócz tego często w morfologii krwi stwierdza się leukopenię i trombocytopenię. Leczenie: W leczeniu stosuje się pulsowe dożylne podawanie prednizolonu przez 5 do 7 dni, a następnie przechodzi się na doustne stosowanie glikokortykosteroidów i leków immunosupresyjnych takich jak cyklofosfamid, azatiopryna, cyklosporyna A czy mykofenolan mofetilu. b) ZESPÓŁ GOODPASTURE’A Jest wywołany obecnością autoprzeciwciał klasy IgG, które skierowane są przeciwko błonie podstawnej kłębuszków nerkowych. Charakterystyczne jest to, że przeciwciała te dają krzyżową reakcję z białkami błony podstawnej pęcherzyków płucnych. Objawy: Zespół Goodpasture’a występuje zazwyczaj u mężczyzn poniżej 40. roku życia i objawia się krwawieniami z dróg oddechowych (krwioplucie), które często poprzedzają obraz kliniczny szybko postępującego kłębuszkowego zapalenia nerek. Zdarza się, że tylko nerki są objęte procesem chorobowym. Diagnostyka i leczenie: Opiera się na stwierdzeniu w surowicy krwi obecności przeciwciał przeciw błonie podstawnej kłębuszków (anty-GBM). Oprócz tego w badaniu immunofluorescencyjnym bioptatu wykazać można linearne odkładanie się tych przeciwciał w błonie podstawnej kłębuszków nerkowych i pęcherzykach płucnych. Zespół Goodpasture’a różnicuje się z innymi zespołami płucno-nerkowymi, takimi jak zespół Churga-Strauss, choroba Wegenera, zespół HUS czy reumatoidalne zapalenie naczyń. Leczenie: Opiera się na stosowaniu plazmaferezy, pulsowej terapii metyloprednizolonem (dawka 500 -1000 mg) oraz na pulsowym stosowaniu cyklofosfamidu (dawka 1000mg) raz w miesiącu. c) CHOROBA SCHONLEINA-HENOCHA Choroba Schӧnleina-Henocha jest schorzeniem występującym głównie u dzieci, zazwyczaj do 15. roku życia. Objawy: Charakterystyczna jest dla niej obecność plamicy krwotocznej skóry (głównie dotyczy kończyn dolnych), zmian zapalnych stawów, bólów brzucha z krwawieniami z przewodu pokarmowego oraz objawów nefropatii kłębuszkowej. Do objawów nefropatii zalicza się krwinkomocz lub krwiomocz z towarzyszącym białkomoczem, zespołem nerczycowym lub szybko postępującym kłębuszkowym zapaleniem nerek. Diagnostyka i badania: Ustala się na podstawie charakterystycznych objawów klinicznych. Oprócz tego w surowicy krwi stwierdza się zwiększenie stężenia immunoglobuliny IgA i krążących kompleksów immunologicznych. Leczenie: Ma charaktery wyłącznie objawowy. 2. Szybko postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek Szybko postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek jest schorzeniem, które w krótkim okresie prowadzi do niewydolności nerek. Gdy nie jest leczone może być przyczyną rozwoju mocznicy nawet w ciągu 6 tygodni. Przyczyny Choroba może być schorzeniem samoistnym lub nerkowym objawem choroby układowej (np. ziarnicy Wegenera). Na podstawie badań serologicznych można wyróżnić trzy rodzaje szybko postępującego kłębuszkowego zapalenia nerek. typ I - w typie I stwierdzić można za pomocą badania immunofluorescencyjnego przeciwciała przeciw błonie podstawnej kłębuszków nerkowych lub też przeciwciała dodatkowo występujące w płucach (zespół Goodpasture’a). Są to anty-GBM. typ II - dla typu II charakterystyczna jest obecność depozytów kompleksów immunologicznych w błonie podstawnej kłębuszka, które tworzą charakterystyczne skupiska. Taki obraz stwierdza się w glomerulopatii toczniowej, popaciorkowcowej oraz w wywołanej krioglobulinami. typ III - w typie III stwierdzić można obraz zapalenia naczyń z występowaniem przeciwciał przeciw cytoplazmatycznemu antygenowi granulocytów (c-ANCA). Jest on charakterystyczny dla ziarnicy Wegenera, panenteritis microscopica i glomerulonephritis extracapilaris. Objawy Chorzy mają znaczne nadciśnienie tętnicze krwi duży białkomocz przyspieszone OB wzrost kreatyninemii Diagnostyka Szybko postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek różnicuje się z ostrą niewydolnością nerek pochodzenia przednerkowego, nerkowego, zanerkowego lub wywołaną ostrym śródmiąższowym zapaleniem nerek. Do diagnostyki różnicowej wykorzystuje się badania serologiczne oraz biopsję nerki. Leczenie W leczeniu stosuje się plazmafarezę oraz glikokortykosteroidy przez 5 do 7 dni. Oprócz tego do terapii dołącza się cyklofosfamid. Rokowania Rokowanie zależne jest od tego, w jakiej fazie choroby rozpoczęto leczenie immunosupresyjne. W przypadku zachowanej funkcji resztkowej nerek, możliwa jest poprawa czynności u połowy chorych. U chorych z typem I tej choroby zwykle nie obserwuje się nawrotów, w przeciwieństwie do chorych z szybko postępującym kłębuszkowym zapaleniem nerek typu II i III. Iza Czajka, fizjolog żywienia Dieta przy chorobie nerek i białkomoczu Jaką dietę stosować przy cewkowo-śródmiąższowym zapaleniu nerek, przy białkomoczu? Iza Czajka, fizjolog żywienia: W ostrym zapaleniu nerek stosuje się dietę odciążającą chory narząd. W zależności od dynamiki przebiegu procesu zapalnego, dietę powinien ustalić Ci lekarz. Ogólne zalecenia dotyczą ograniczenia sodu i białek. Wskazana jest dieta węglowodanowo-tłuszczowa z bardzo małą ilością soli i z ograniczeniem płynów. Podaje się kleiki z ryżu, sucharki, bułkę pszenną z mąki niskobiałkowej, w ograniczonej ilości przeciery owocowe, kompoty, ziemniaki pure. Przykładowy jadłospis na ok. 1400 kcal: I śniadanie - kasza manna z przecierem owocowym. II śniadanie - suchary, 200 ml herbaty z cukrem. Obiad - pure z masłem, kompot z jabłek. Podwieczorek - napój dyniowo-jabłkowy 200 ml, mała bułka maślana. Kolacja - kleik ryżowy z masłem, sucharki. W miarę powrotu do zdrowia dietę wzbogaca się we wszystkie produkty. 3. Przewlekłe postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek Przewlekłe postępujące kłębuszkowe zapalenie nerek obejmuje stadia rozwoju różnych postaci patomorfologicznych glomerulopatii. U większości chorych nie stwierdza się ostrego początku choroby. Przyczyny Istotą przewlekłego postępującego kłębuszkowego zapalenia nerek jest uszkodzenie kłębuszków nerkowych (faza I kłębuszkowego zapalenia nerek). W następstwie tego uszkodzenia do pramoczu przenikają białka osocza, które dostając się do światła cewek proksymalnych pobudzają komórki cewkowe do wytwarzania endotelin, chemokin i cytokin. Skutkiem tego jest proliferacja fibroblastów śródmiąższu nerkowego oraz synteza macierzy pozakomórkowej, w wyniku której dochodzi do postępującej fibrotyzacji i tym samym zaniku miąższu nerkowego. Oprócz tego, efektem uszkodzenia kłębuszków nerkowych jest aktywacja układu renina-angiotensyna i zwiększenie wytwarzania angiotensyny II. Ta z kolei, zwiększając syntezę czynnika wzrostowego transformującego beta, doprowadza do przerostu komórek cewkowych i ich transformacji do fibroblastów wytwarzających kolagen typu IV. W ten sposób proces włóknienia nerki ulega jeszcze większemu przyspieszeniu. Czynnikami przyspieszającymi progresję nefropatii jest nasilenie białkomoczu, wielkość ciśnienia systemowego, obecność toksyn endo- i egzogennych oraz zaburzenia metaboliczne takie jak cukrzyca, hiperlipidemia oraz zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Objawy Choroba przez długi okres pozostaje bezobjawowa. Jej początek jest trudny do ustalenia, a rozpoznaje się ją zazwyczaj przypadkowo przez stwierdzenie u chorego białkomoczu, krwinkomoczu, wałeczkomoczu czerwonokrwinkowego oraz nadciśnienia tętniczego. Postęp choroby jest bardzo wolny i doprowadza do rozwoju mocznicy dopiero po kilkunastu latach trwania. Występujące u chorego objawy w dużym stopniu zależne są od stopnia niewydolności nerek. Do czynników przyspieszających zanik resztkowego miąższu nerki zalicza się wysokie i niekontrolowane nadciśnienie, zaburzenia wodno-elektrolitowe, hiperlipidemię, hiperurykemię, hiperglikemię czy też stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Leczenie: U chorych z prawidłową czynnością wydalniczą nerek wskazane jest stosowanie leków obniżających ciśnienie tętnicze krwi, leków antyagregacyjnych i w razie konieczności antybiotyków. Ewentualne leczenie immunosupresyjne należy uzależnić od rodzaju i aktywności występującej glomerulopatii. Oprócz tego zaleca się szczegółową kontrolę gospodarki wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej oraz ograniczenie podaży białek. Przy współwystępowaniu hiperlipidemii stosuje się leki zmniejszające stężenie lipidów we krwi, natomiast przy hiperurykemii – allopurinol. 4. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek objawiające się izolowanym krwinkomoczem i/lub białkomoczem lub okresowo występującym krwiomoczem Przyczyny Do przyczyn krwiomoczu z lub bez białkomoczu zalicza się: pierwotną glomerulopatię (nefropatia typu IgA – choroba Bergera, choroba cienkiej błony podstawnej, inne postacie rozplemowe glomerulopatii segmentowe lub ogniskowe) glomerulopatię w przebiegu choroby układowej lub wrodzonej (zespół Alporta-Fabry’ego, niedokrwistość sierpowatokrwinkowa) glomerulopatię w przebiegu zakażeń lub skazą krwotoczną (niedobór czynników krzepnięcia, angiopatie) Diagnostyka, badania Rozpoznanie wyżej wymienionych przyczyn krwiomoczu bywa trudne i może być oparte jedynie na dokładnym badaniu bioptatu nerki, wykluczeniu urologicznej przyczyny krwiomoczu lub zaburzeń krzepnięcia krwi. Bardzo pomocne w ustaleniu przyczyny krwiomoczu może być wykazanie obecności erytrocytów dysmorficznych w moczu, co wskazuje na ich kłębuszkowe pochodzenie. a) NEFROPATIA TYPU IgA (CHOROBA BERGERA) Choroba Bergera jest przykładem przewlekłego kłębuszkowego zapalenia nerek objawiającego się okresowo występującym krwiomoczem przy współwystępującej infekcji górnych dróg oddechowych, dróg moczowych czy przewodu pokarmowego. Charakterystyczne jest dla niej występowanie kompleksów immunologicznych złożonych głównie z IgA i C3 połączonych z antygenami egzogennymi w obrębie mezangium ciałka nerkowego. Objawy: Epizodom okresowo pojawiającego się krwiomoczu nie towarzyszą żadne bóle stawowe, brzuszne ani też wykwity skórne. Po kilku dniach zaobserwować można szybkie zmniejszanie się erytrocyturii, utrzymującej się następnie na stałym, niskim poziomie, aż do wystąpienia kolejnego napadu krwiomoczu. Diagnostyka, badania: Ustalane jest na podstawie wywiadów i wyniku badania immunofluorescencyjnego bioptatu nerki. Rokowanie: U około 50 proc. chorych nefropatia IgA może być przyczyną rozwoju przewlekłej mocznicy. Warto pamiętać, że w przypadku współwystępowania nadciśnienia tętniczego i dużego białkomoczu progresja choroby ulega znacznemu przyspieszeniu. Leczenie: Uzależnione jest od przebiegu klinicznego i wielkości białkomoczu. Stosowanie glikokortykosteroidów wskazane jest u chorych z białkomoczem powyżej 0,5g/dobę i obrazem glomerulonephritis microsopica w badaniu bioptycznym nerki. W przypadku stwierdzenia zmian rozrostowych w mezangum zaleca się podawanie inhibitorów konwertazy i blokerów receptora AT-1 wraz z glikokortykosteroidami. W Polsce 95 proc. osób z przewlekłą chorobą nerek nie wie o schorzeniu Nawet 4,5 mln Polaków cierpi na przewlekłą chorobę nerek. Aby ratować życie, co roku 4 tys. osób rozpoczyna leczenie dializami. Większość z nich dowiaduje się o chorobie zbyt późno. źródło: CEWKOWO-ŚRÓDMIĄŻSZOWE ZAPALENIA NEREK Cewkowo-śródmiąższowe zapalenia nerek są heterogenną grupą chorób wywołanych zarówno czynnikami niezakaźnymi jak i zakaźnymi. Ich przebieg może być ostry i przewlekły. Proces chorobowy rozwija się w obrębie cewek nerkowych i ich tkanki podporowej (tkanki śródmiąższowej) i objawia się zwykle wielomoczem, kwasicą cewkową, nerkową utratą soli oraz hipo- lub hiperkaliemią. Oprócz tego u chorych występuje białkomocz, umiarkowane nadciśnienie tętnicze, i niedokrwistość. Warto pamiętać, że skutkiem procesu zapalnego w tkance śródmiąższowej jest zanik miąższu nerki i rozwój mocznicy. Leczenie jest przyczynowe – o ile w ogóle jest możliwe. Przyczyny: Do głównych przyczyn śródmiąższowych zapaleń nerek zalicza się: dziedziczne choroby nerek (np. zespół Alporta, torbielowatość nerek u dorosłych) jady egzogenne (np. metale ciężkie, analgetyki, niektóre antybiotyki) i endogenne (np. hiperurykemia, hipokaliemia, cystynoza) zaburzenia immunologiczne (np. zespół Sjӧgrena, skrobiawica) zaburzenia ukrwienia nerek wywołane np. zmianami miażdżycowymi naczyń nerkowych, ostrą niezapalną niewydolnością nerek zakażenia nowotwory (np. szpiczak mnogi, chłoniaki) inne przyczyny (np. nefropatia zaporowa, odpływ pęcherzowo-moczowodowy) 1. Ostre śródmiąższowe zapalenie nerek o etiologii niezakaźnej Ostre śródmiąższowe zapalenie nerek o etiologii niezakaźnej to schorzenie, które charakteryzuje się obrzękiem i naciekami komórkowymi tkanki śródmiąższowej. Może ono być wywołane czynnikami upośledzającymi nerkowy przepływ krwi, lekami, toksynami endogennymi i egzogennymi oraz odczynami immunologicznymi. Objawy Zależne są od czynnika etiologicznego i nasilenia zmian w obrębie cewek nerkowych i śródmiąższu. W ostrym śródmiąższowym zapaleniu nerek wywołanym toksynami endo- lub egzogennymi lub w chorobach zakaźnych objawy uszkodzenia nerek występują zwykle już od początku choroby, natomiast w ostrym śródmiąższowym zapaleniu nerek na tle nadwrażliwości na leki, objawy mogą pojawić się bezpośrednio po zażyciu leku, jak i dopiero po pewnym czasie (zwykle kilka tygodni) po ich przyjęciu. W przypadku ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek o etiologii immunologicznej stwierdza się u chorych: gorączkę wysypkę bóle stawowe Oprócz tego występuje u nich eozynofilia krwi obwodowej, biochemiczne cechy uszkodzenia wątroby, wzrost kreatyninemii i stężenia mocznika oraz ostra kwasica metaboliczna. Objawy nerkowe tego rodzaju zapalenia nerek mogą obejmować umiarkowany białkomocz, krwinkomocz, wałeczkomocz i leukocyturię, jak również skąpomocz czy bezmocz. Warto pamiętać, że zwykle po wygaśnięciu czynnika wywołującego ostre śródmiąższowe zapalenie nerek, wszystkie objawy nefropatii zanikają. Diagnostyka Rozpoznanie ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek jest zazwyczaj łatwe i tylko niektórzy chorzy wymagają biopsji nerki celem postawienia diagnozy. Chorobę należy różnicować z ostrym kłębuszkowym zapaleniem nerek oraz z ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek. Leczenie Leczenie ostrego śródmiąższowego zapalenia nerek jest przyczynowe. Przykładowo jeśli podejrzewa się, że jest ono wywołane lekami przyjętymi przez chorego, należy te leki odstawić. W ostrym śródmiąższowym zapaleniu nerek o etiologii immunologicznej zaleca się podawanie przez krótki okres glikokortykosteroidów. 2. Przewlekłe śródmiąższowe zapalenie nerek o etiologii niezakaźnej Przewlekłe śródmiąższowe zapalenie nerek o etiologii niezakaźnej jest schorzeniem, które charakteryzuje się obecnością nacieków komórkowych w tkance śródmiąższowej, które prowadzą do zwłóknienia i zniszczenia struktur nerkowych. Przyczyny Do przyczyn wywołujących tego rodzaju zapalenie zalicza się: zaburzenia metabolicznej takie jak np. cukrzyca, hiperkalcemia, hiperurykemia zatrucia metalami ciężkimi np. ołowiem, kadmem leki takie jak np. paracetamol, pochodne kwasu salicylowego, sole litu czy cyklosporynę A reakcje immunologiczne występujące np. u chorych po przeszczepie nerki Objawy Przebieg choroby jest przez wiele lat bezobjawowy. Do początkowych objawów zalicza się wielomocz, nykturię oraz upośledzone zagęszczanie moczu. Ponadto chorzy z przewlekłym śródmiąższowym zapaleniem nerek są bardzo podatni na zakażenia bakteryjne, co sprawia, że często rozwija się u nich bakteryjne odmiedniczkowe zapalenie nerek. Rozwój zakażenia przyspiesza progresję nefropatii. Diagnostyka, badania Rozpoznanie przewlekłego śródmiąższowego zapalenia nerek jest bardzo trudne ze względu na fakt, że wielu chorych ukrywa stałe przyjmowanie środków przeciwbólowych. Istotnym jest dokładne zebranie wywiadu oraz wykonanie badań diagnostycznych celem wykrycia ewentualnych zaburzeń metabolicznych. Chorobę różnicuje się z przewlekłem (bakteryjnym) odmiedniczkowym zapaleniem nerek oraz przewlekłym kłębuszkowym zapaleniem nerek. Leczenie Leczenie opiera się na usunięciu czynnika wywołującego chorobę, zwalczaniu towarzyszących zakażeń bakteryjnych nerek oraz nadciśnienia tętniczego. Cukrzyca niszczy nerki źródło: 3. Śródmiąższowe zapalenie nerek o etiologii zakaźnej Śródmiąższowe zapalenia nerek o etiologii zakaźnej to schorzenia, w których stan zapalny toczy się w tkance śródmiąższowej nerek. Spowodowane są one zakażeniami wstępującymi z dróg moczowych lub zakażeniami krwiopochodnymi. Przyczyny Najczęstszymi patogenami będącymi przyczyną bakteryjnych zakażeń dróg moczowych jest Escherichia coli, Psuedomonas aeruginosa, Proteus vulgaris i Klebsiella. Ponadto osiedlaniu się bakterii sprzyja niedokrwienie nerek, niektóre zaburzenia metaboliczne takie jak cukrzyca czy dna moczanowa, nadużywanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz stosowanie leków immunosupresyjnych. Skutkiem zakażeń jest upośledzenie czynności kanalików nerkowych i uszkodzenie miąższu nerkowego, które prowadzi do jego włóknienia i zbliznowacenia. Warto pamiętać, że ostre zakażenia mogą prowadzić do powstania ropni zlokalizowanych między korą a brodawkami nerkowymi, natomiast zakażenia przewlekłe skutkują całkowitym zwłóknieniem nerek. OSTRE I PRZEWLEKŁE ODMIEDNICZKOWE ZAPALENIE NEREK Objawy ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek Charakterystyczna jest gorączka z dreszczami, dyzuria oraz tkliwość i bolesność w okolicy lędźwiowej. Występujące u dzieci objawy mogą być nietypowe – pojawia się gorączka, bóle brzucha i głowy, nudności i wymioty. Warto pamiętać, że ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek może skutkować powstaniem licznych ropni nerkowych lub ropnia okołonerkowego oraz rozwojem ciężkiej posocznicy. Objawy przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek Warto na wstępie zapamiętać, że przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek rozwija się tylko u chorych ze zmianami w drogach moczowych utrudniającymi odpływ moczu. Występujące objawy są zwykle niecharakterystyczne i objawiają się: ogólnym osłabieniem bólami głowy nudnościami spadkiem masy ciała bólami w okolicy lędźwiowo-krzyżowej Oprócz tego występują stany podgorączkowe lub gorączka oraz nadciśnienie tętnicze. W przypadku braku możliwości usunięcia przeszkody w odpływie moczu powstaje wodonercze lub roponercze, które prowadzi do całkowitego zaniku miąższu nerki i rozwoju mocznicy. Diagnostyka, leczenie Rozpoznanie ostrego i przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek opiera się na szczegółowym zebraniu wywiadu i wykonaniu badań diagnostycznych takich jak morfologia krwi, badanie moczu, USG, urografia i tomografia komputerowa. Nie należy zapominać o wykonaniu badania prostaty u mężczyzn i badania ginekologicznego u kobiet. Morfologia krwi - dla ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek typowe jest przyspieszenie opadania krwinek czerwonych i zwiększenie liczby krwinek białych. U chorych z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek obserwuje się niedokrwistość i wzrost stężenia kreatyniny i/lub mocznika. Oprócz tego wystąpić mogą zaburzenia zagęszczania moczu i cechy kwasicy cewkowej Badanie moczu - obecność leukocyturii świadczy o stanie zapalnym w obrębie dróg moczowych, natomiast wałeczków białokrwinkowych o odmiedniczkowym zapaleniu nerek. Zarówno w ostrym jak i przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniu nerek stwierdza się umiarkowanie nasiloną erytrocyturię. Oprócz tego występujący białkomocz jest niewielki i ma charakter głównie cewkowy. Badanie ultrasonograficzne (USG) - jest szczególnie przydatne w diagnostyce przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek. W badaniu stwierdza się zaciągnięcie konturów nerki, ścieńczenie kory nerek i zniekształcenie układu kielichowo-miedniczkowego wynikające ze zniszczenia brodawek nerkowych i obecności zmian bliznowatych. Badanie urograficzne - badanie to w przypadku ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek nie wykazuje szczególnie charakterystycznych cech, natomiast w przypadku przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek obecne są zniekształcenia zarysów i układu kielichowo - miedniczkowego oraz nierównomierne ścieńczenie kory Odmiedniczkowe zapalenia nerek różnicuje się z pierwotnymi lub wtórnymi glomerulopatiami, nowotworami dróg moczowych i rodnych oraz schorzeniami narządów jamy brzusznej, takimi jak zapalenie wyrostka robaczkowego, trzustki i pęcherzyka żółciowego. Leczenie: W przypadku ostrych stanów zapalnych dróg moczowych najważniejsze jest usunięcie przyczyn utrudniających odpływ moczu lub czynników, które predysponują do wystąpienia zakażeń dróg moczowych. Ważne jest, żeby wybór antybiotyku oparty był na wyniku określenia rodzaju drobnoustroju wywołującego zakażenie i jego wrażliwości na różne antybiotyki. Zwykle stosuje się kotrimoksazol, amoksycylinę lub pochodne chinolonowe przez okres około 5 do 7 dni. Nie należy zapominać, że przy wyborze i dawkowaniu antybiotyku uwzględnić należy stopień upośledzenia czynności wydalniczej nerek oraz wykluczyć ewentualną nadwrażliwość na te leki. Leczenie przewlekłego odmiedniczkowego zapalenia nerek jest przyczynowe. W przypadku infekcji dobór antybiotyku powinien być oparty na wyniku antybiogramu, a leczenie prowadzone do chwili cofnięcia się wszystkich występujących objawów. Ponadto nie należy zapominać o leczeniu nadciśnienia tętniczego za pomocą inhibitorów konwertazy, sartanów i niedihydropirydynowych blokerów kanałów wapniowych. Przy istnieniu niedokrwistości stosuje się erytropoetynę. Rokowanie: Przy usunięciu czynników sprzyjających powstawaniu odmiedniczkowego zapalenia nerek rokowanie jest dobre, o ile odpowiednio wcześniej wdrożono leczenie przeciwbakteryjne. U pozostałych chorych choroba może się przedłużać i doprowadzić do stopniowego zmniejszania się czynnego miąższu nerkowego i wystąpienia mocznicy. Postęp nefropatii można zwolnić poprzez leczenie zaostrzeń stanów zapalnych i nadciśnienia tętniczego, a także przez unikanie zaburzeń wodno-elektrolitowych i ograniczenie podaży białka.
gruźlica, zatorowość płucna, nowotwory płuc. Zapalenie opłucnej może być również wywołane przez niewydolność serca, niewydolność wątroby i niewydolność nerek, a także zaburzeń endokrynologicznych, zapalenia trzustki i innych chorób przewodu pokarmowego. Do jej rozwoju może się przyczynić również uraz klatki piersiowej
Ból nerek - lub tylko jednej nerki - to ból zlokalizowany w jamie brzusznej, po obu stronach kręgosłupa, w okolicy lędźwiowej - tam znajdują się nerki. W związku z tym ból nerek - niezależnie od tego, jakie są jego przyczyny - często jest mylony z bólem kręgosłupa, a nawet bólem brzucha. Jak jednak określić, czy to rzeczywiście ból nerek? Jakie są jego przyczyny, jakie objawy mu towarzyszą oraz na czym polega leczenie? Ból nerek często może być mylony z bólem kręgosłupa Spis treściBól nerek Najczęstsze przyczyny bólu nerekJak rozpoznać ból nerek?Ból nerek (nerki) a zapalenie nerekBól nerek (nerki) a kolka nerkowaBól nerek (nerki) a wodonerczeBól nerek (nerki) a torbiel nerkiBól nerek (nerki) a nowotwór nerkiBól nerek: kiedy do lekarza?Leczenie bólu nerek: co pomaga? Ból nerek (lub tylko jednej nerki) to ból zlokalizowany w jamie brzusznej, po obu stronach kręgosłupa, w okolicy lędźwiowej - tam znajdują się nerki. W związku z tym bóle nerek często są mylone z bólem kręgosłupa, a nawet bólem brzucha. W ustaleniu właściwego rozpoznania pomagają objawy towarzyszące bolącym nerkom - najczęściej są to objawy dyzuryczne. Ból nerek może pojawiać się nagle, mieć bardzo nasilony charakter i wzmagać się stopniowo w ciągu kilku kolejnych dni. Ból nerek może być również przewlekły i utrzymywać się przez dłuższy czas. Sprawdź, jak dbać o nerki Ból nerek Nerki zazwyczaj nie sygnalizują bólem, że coś im dolega - gdy pojawia się ból nerek to zazwyczaj znak, że problem może być naprawdę poważny. Jednak natężenie bólu nie zawsze jest takie samo. Ból nerek może pojawić się bardzo gwałtownie i nasilać w trakcie następnych godzin lub dni (jest to wtedy ostry ból nerek, określany również często jako tzw. ból kolkowy nerek), ale może również występować przez tygodnie lub nawet lata, pojawiać się tylko w określonych sytuacjach i nie sprawiać dużego dyskomfortu (i wówczas mówimy o przewlekłym bólu nerek, który definiowany bywa często jako ból somatyczny). Rodzaj bólu - oraz jego przyczynę - zawsze ustala lekarz na podstawie objawów oraz wyników badań. Najczęstsze przyczyny bólu nerek Dlaczego bolą nerki? Przyczyny bólu nerek mogą być naprawdę różne. Ból nerek mogą wywołać takie choroby, jak kamica nerkowa, zapalenie nerek - np. śródmiąższowe lub odmiedniczkowe, a także torbiel nerki, czy nawet nowotwór nerki. Jedną z przyczyn silnego bólu nerki jest również zatrzymanie moczu w drogach moczowych związane z wodonerczem. Jak rozpoznać ból nerek? Ból nerek często bywa mylony z bólem kręgosłupa. Jak rozpoznać ból nerki? Ból nerki zaczyna się z jednej strony – z lewej lub prawej, promieniuje do środka, rozprzestrzeniając się poziomo. W przypadku kręgosłupa, rozchodzi się on pionowo w stronę karku lub nóg. Pulsujący ból, przypominający kolkę, wywołujący gwałtowne ataki, spowodowany bywa uciskiem związanym z zatrzymaniem moczu. Inaczej jest w przypadku kręgosłupa - pojawia się tępy ból, który sygnalizuje zwyrodnienie. Ból nerek (nerki) a zapalenie nerek Najczęściej przyczyną bólu nerek jest zapalenie nerek. Może to być: kłębuszkowe zapalenie nerek - najczęściej wywoływane jest przez bakterie lub wirusy. Pojawia się na ogół w tydzień - dwa po przebytej infekcji. Proces zdrowienia z pierwotnej choroby zostaje przerwany, pogarsza się samopoczucie, następuje utrata apetytu połączona czasem z problemami żołądkowymi. Mogą pojawić się także obrzęki twarzy i stóp, kłopoty z oddawaniem moczu, objawy nadciśnienia tętniczego. Tylko sporadycznie chorobie towarzyszy gorączka śródmiąższowe zapalenie nerek - w większości przypadków (ok. 70 proc.) ostre śródmiąższowe zapalenia nerek jest związane ze stosowaniem tzw. leków nefrotoksycznych, które doprowadzają do nefropatii polekowej (polekowego uszkodzenia nerek). Objawy choroby to stan podgorączkowy lub gorączka, ból w okolicy lędźwiowej (opisywany jako tępy), wysypka na skórze (o różnej lokalizacji), skąpomocz. Mogą pojawić się także: bóle stawów, krwiomocz, zmniejszenie objętości oddawanego moczu odmiedniczkowe zapalenie nerek - objawy są podobne do tych, które występują w przebiegu śródmiąższowego zapalenia nerek. Czytaj też: Objawy chorych nerek Ból nerek (nerki) a kolka nerkowa Kolka nerkowa pojawia się, gdy następuje nagły wzrost ciśnienia w górnych drogach moczowych, wywołany zalegającym i wzbierającym moczem. Stan ten jest konsekwencją zatkania moczowodu przez kamień kolki nerkowej jest nagły, bardzo silny, ostry ból. Jest on umiejscowiony w okolicy nerki (lędźwiowej), skąd promieniuje ku dołowi w kierunku pęcherza, cewki i zewnętrznej powierzchni uda. Objawami towarzyszącymi są: bolesne parcie na mocz częstomocz nudności i wymioty wzdęcia brzucha Ból nerek (nerki) a wodonercze Przyczyną bólu nerki może być też nagromadzenia moczu w nerce w związku z jego utrudnionym odpływem, czyli wodonercze. Wodonercze zwykle wykrywane jest przypadkowo, gdyż przebiega bezobjawowo. Jeśli jednak już daje objawy, są one niecharakterystyczne. Dzieci najczęściej skarżą się na dolegliwości ze strony układu pokarmowego: bóle brzucha, brak apetytu, wzdęcia, biegunki. Może także pojawić się gorączka, która wskazuje na infekcję układu moczowego, często towarzyszącą wodonerczu. U dorosłych objawem charakterystycznym jest tępy ból w okolicy lędźwiowej, który promieniuje do spojenia łonowego, a u mężczyzn do jąder. Objawami współtowarzyszącymi są dolegliwości ze strony układu pokarmowego: mdłości, wymioty oraz wzdęcia brzucha. Może również dojść do zaburzeń w oddawaniu moczu. Ból nerek (nerki) a torbiel nerki Torbiel nerki to twór wypełniony płynem zlokalizowany w miąższu nerki. Torbiele mogą być wrodzone, nabyte i uwarunkowane genetycznie. Gdy torbiele nerek są małe, zazwyczaj nie dają objawów. Dopiero gdy stają się duże, mogą powodować: ból zlokalizowany najczęściej w okolicy lędźwiowej, ale także po bokach brzucha uczucie pełności, dyskomfortu lub nieprzyjemne uczucie ucisku w brzuchu zaburzenia żołądkowo-jelitowe, np. nudności Najczęściej torbiel nerki nie wymaga leczenia. Ból nerek (nerki) a nowotwór nerki Rak nerki najbardziej zagraża mężczyznom po 45. roku życia. Kobiety natomiast najczęściej zapadają na nowotwór nerki między 55. a 74. rokiem życia. Najgroźniejsze dla nerek jest palenie papierosów, ponieważ toksyczne substancje zawarte w dymie tytoniowym uszkadzają nerki. Objawy, które lekarze nazywają klasyczną triadą (czyli wystąpienie krwiomoczu, bólu i wyczuwalnego guza), dotyczą zaledwie 7–15 proc. chorych i zazwyczaj świadczą o znacznym zaawansowaniu choroby. Pojedynczo objawy te występują częściej, np. krwiomocz u ok. 40–60 proc. chorych. Ból, który towarzyszy chorobie, może przypominać kolkę lub być tępy i pojawiać się w okolicy lędźwiowej. U chorych obserwuje się stany podgorączkowe lub gorączkę, nocne poty, spadek masy ciała, podwyższone ciśnienie krwi, zapalenia wielomięśniowe. Najskuteczniejszą metodą leczenia raka nerki jest chirurgiczne usunięcie guza, ponieważ nowotwór ten cechuje umiarkowana wrażliwość na chemioterapię i napromienianie (radioterapię). Czytaj też: Ból pleców Ból nerek: kiedy do lekarza? Ból nerek wymaga pilnej konsultacji lekarskiej, zwłaszcza, jeśli towarzyszą mu inne objawy, takie jak gorączka, krwiomocz, osłabienie. Zazwyczaj w pierwszej kolejności zalecany jest kontakt z lekarzem rodzinnym lub POZ, który - na podstawie objawów zaleci odpowiednie badania, w tym badanie ogólne moczu oraz posiew moczu, a w niektórych przypadkach również USG układu moczowego. Z bólem nerki można również udać się do nefrologa - specjalisty zajmującego się chorobami nerek i układu moczowego. By skorzystać z porady prywatnej, nie musimy mieć skierowania - jest ono niezbędne, jeśli koszty wizyty ma pokryć NFZ. Do nefrologa może wówczas skierować lekarz rodzinny lub lekarz pierwszego kontaktu na podstawie badania przedmiotowego oraz wyników badania moczu. Leczenie bólu nerek: co pomaga? Bólu nerek nie należy leczyć na własną rękę - jednorazowe zażycie preparatu przeciwbólowego pomoże doraźnie, jednak nie zlikwiduje głównej przyczyny dolegliwości. Leczenie bólu nerek zależy od przyczyny, która go wywołała. W przypadku podejrzenia kamicy nerkowej lekarze zazwyczaj przepisują preparaty rozkurczające mięśnie gładkie i ułatwiające przesuwanie się kamienia, co znacząco łagodzi dolegliwości. W łagodzeniu bólu nerek stosowane są także niesteroidowe leki przeciwzapalne, które zmniejszają stan zapalny i leczą ból (np. zawierające substancję czynną ibuprofen lub ketoprofen). Z kolei w przypadku bólu nerek związanego ze stanem zapalnym konieczna bywa antybiotykoterapia (leki dobierane są na podstawie wyniku badania moczu). Czy rozpoznasz organ po kształcie? Pytanie 1 z 12 Organ na zdjęciu to: Śledziona Wątroba Trzustka W przebiegu ciężkiej postaci ostrego zapalenia trzustki może dojść do niewydolności układu oddechowego, niewydolności nerek, niewydolności układu krążenia i zaburzeń krzepnięcia krwi. W ok. 10% przypadków ciężka postać OZT kończy się śmiercią. Czynnikiem wyzwalającym ostre zapalenie trzustki może być każdy czynnik
Pytanie nadesłane do redakcji Czy ból, obrzęk nadgarstka i stopy - prawostronnie, to objawy związane z chorobą nerek? Jaką? Odpowiedział dr n. med. Robert Drabczyk specjalista chorób wewnętrznych nefrolog Oddział Nefrologii i Stacja Dializ Szpital Wojewódzki, Bielsko-Biała Obrzęki są jednym z objawów w chorobach nerek. Mogą występować w dwóch sytuacjach: u osoby z zespołem nerczycowym w przypadku ciężkiego uszkodzenia nerek, gdy nie usuwają one sprawnie nadmiaru wody z organizmu. Zespół nerczycowy jest spowodowany utratą dużych ilości białka z moczem (tzw. białkomocz nerczycowy, to utrata ponad 3,5 g/dobę; w ciężkich przypadkach jest to nawet kilkanaście gramów na dobę). Pierwszym objawem często jest właśnie pojawienie się obrzęków. Najpierw jest to obrzęk twarzy (wokół oczu) występujący rano oraz obrzęki podudzi, zwiększające się w pozycji stojącej, największe wieczorem. Mogą być początkowo przemijające, tzn. występować z przerwami. Niekiedy szybko narastają i w ciągu paru dni prowadzą do zwiększenia masy ciała o kilka kilogramów. W najcięższych przypadkach oprócz obrzęków całego ciała dochodzi do gromadzenia się płynu w jamie brzusznej (wodobrzusze) i jamach opłucnej. U osób z ciężkim uszkodzeniem nerek i małą diurezą może dochodzić do gromadzenia się wody w organizmie, co objawia się obrzękiem tkanek. Typowo są to najpierw tzw. obrzęki hydrostatyczne, co oznacza obrzęk części ciała najniżej położonych. U osób chodzących i siedzących w pierwszej kolejności występują obrzęki stóp i podudzi. Obrzęk tkanek w chorobach nerek jest obrzękiem niebolesnym. Opisane w pytaniu objawy nie są charakterystyczne dla obrzęków występujących w chorobie nerek. W celu ustalenia przyczyny i sposobu postępowania konieczna jest ocena przez lekarza. Piśmiennictwo: Szczeklik A. (red.): Choroby wewnętrzne. Wydanie IV. Kraków 2012.
\n ból nerek objawy leczenie
W tym wypadku konieczne jest leczenie chirurgiczne. Uszkodzenie wnęki nerkowej – jest to najcięższy uraz tego narządu. Może dojść do oderwania szypuły nerki od moczowodu. Należy wykonać ultrasonografię i arteriografię. Konieczna jest szybka interwencja chirurgiczna. Urazy nerek – objawy uszkodzenia i rozpoznanie Nerki pełnią w organizmie niezwykle ważne funkcje – jedną z nich jest oczyszczanie organizmu z toksyn. To ogromna praca. Nerki muszą odfiltrować 20-150 litrów krwi, aby wyprodukować 1-2 litry moczu. Zaburzenie pracy nerek prowadzi do zatrucia organizmu, a w konsekwencji może prowadzić nawet do śmierci. Co może świadczyć o tym, że nerki źle pracują? Poznaj 9 najbardziej charakterystycznych objawów. Jeśli poniższe objawy pojawią się u Ciebie, koniecznie skontaktuj się z lekarzem. Zrób koniecznie badanie moczu lub badanie krwi (w tym na oznaczenie poziomu kreatyniny i mocznika we krwi).Zmiany w moczuZmiany w moczu to pierwszy ważny sygnał, że z naszymi nerkami jest coś nie w porządku. Co powinno nas zaniepokoić? zmiana ciśnienie podczas oddawania moczu, problemy z oddawaniem moczu, piana w moczu, zmiana koloru moczu (np. ciemny mocz, zbyt jasny mocz), rzadsze oddawanie moczu i/lub oddawanie moczu w małych ilościach, częstsze oddawanie moczu w większych ilościach, konieczność oddawania moczu kilka razy w nocy. Jeśli zauważyliście u siebie tego typu problemy, koniecznie skontaktujcie się z lekarzem. Obrzęki dłoni lub stópObrzęki powstają w wyniku gromadzenia się płynów w przestrzeni pozanaczyniowej. To może być objaw wielu chorób, jednak w przypadku nerek obrzęki najczęściej pojawiają się lub nasilają w ciągu nocy (są widoczne np. na twarzy, w okolicy powiek, w okolicach stawów, na dłoniach, na stopach). Zmiany mogą być na początku dyskretne, ledwie zauważalne. Obrzęki to konsekwencja pogorszenia się filtracji spowodowanej uszkodzeniem się nerek. W efekcie zmniejsza się ilość wydalanego moczu, a wraz z nim sodu, który dodatkowo zatrzymuje wodę w organizmie. Przewodnienie skutkuje nie tylko obrzękami, ale też nadciśnieniem oddech (duszność)Płytszy oddech, duszność to może być efekt przewodnienia organizmu, a więc przyczyną mogą być źle działające nerki. Płyn może gromadzić się w płucach, co może powodować problemy z oddychaniem. To niebezpieczny stan, płytszy oddech, to mniej tlenu we krwi, a w konsekwencji gorsze funkcjonowanie organizmu. Wysypka na skórzeKiedy nerki nie są w stanie utrzymać prawidłowej równowagi w organizmie, mogą pojawić się zmiany na skórze, np. w postaci wysypki. Suchość i swędzenie skóry, wysypka – to efekt gromadzących się w organizmie toksyn. Poprzez pory w skórze organizm szuka sposobu na pozbycie się ich z organizmu. Maści i kremy mogą pomoc w łagodzeniu objawów, ale nie pomogą w problemach z nerkami. Jeśli więc masz problemy ze skórą, skontaktuj się z lekarzem. Metaliczny posmak w ustachZnajdujące się w organizmie toksyny mogą wpływać na smak. To wina podwyższonego stężenia mocznika we krwi. Osoby, mające chore nerki mogą mieć metaliczny posmak w ustach. W ich oddechu może być wyczuwalny amoniak, odpowiada on za nieświeży koncentracji, zawroty głowy, zmęczenieNerki i wątroba to organy, które produkują erytropoetynę. To substancja stymulująca organizm do wytwarzania czerwonych krwinek. Kiedy chorują nerki, poziom erytropoetyny spada, krwinek w organizmie jest mniej, przez co cały organizm jest niedotleniony. Szczególnie wrażliwy na brak tlenu jest mózg. Jeśli więc czujesz zmęczenie (w tym bóle mięśni), masz problemy z koncentracją, pojawiły się u ciebie zawroty głowy, problemy z pamięcią, sprawdź kondycję swoich w dolnej części plecówNerki znajdują się w okolicy dolnej części pleców, a więc ból w tamtych okolicach może oznaczać problemy z nerkami – ich uszkodzenie, niewydolność lub infekcje dróg moczowych. Jak odróżnić ten ból od na przykład bólu kręgosłupa? Ból pochodzący z nerek jest nagły i przeszywający, bywa bardzo silny (np. ból związany z kolką nerkową), zlokalizowany z boku pleców. Może on promieniować do drugiej nerki lub ku pachwinie. Mogą mu towarzyszyć ból lub pieczenie podbrzusza, problemy z oddawaniem moczu (parcie na pęcherz, pieczenie podczas oddawania moczu, częstomocz lub skąpomocz), ogólne złe samopoczucie, gorączka, krwiomocz, nietypowy zapach moczu oraz nudności i wymioty. Nudności i wymiotyNagromadzenie się toksycznych substancji w organizmie może powodować nudności i wymioty. Jeśli pojawiły się u ciebie te objawy, a dodatkowo obrzęki, problemy z oddawaniem moczu, natychmiast skontaktuj się z lekarzem i zrób badanie moczu oraz badanie zimnaCiągłe uczucie zimna może być objawem wielu chorób, w tym także nerek. Kiedy nerki funkcjonują prawidłowo, wytwarzają erytropoetynę, hormon, który pobudza ciało do wytwarzania czerwonych krwinek. Jeśli nerki pracują nieprawidłowo, dochodzi do obniżenia poziomu czerwonych krwinek w organizmie. Może rozwinąć się wtedy anemia – jednym z jej objawów jest ciągłe uczucie zimna. Powyższa porada nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku jakichkolwiek problemów ze zdrowiem należy skonsultować się z lekarzem. Źródło: Jakie mogą być przyczyny bólu nerek? Ból nerek może występować z wielu powodów. Najczęściej są to: śródmiąższowe zapalenie nerek, torbiel nerki, kamica nerkowa, ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, kłębuszkowe zapalenie nerek, kolka nerkowa, zastój moczu w nerce (wodonercze), nowotwór nerki oraz ból nerek po alkoholu. Jakie są przyczyny bólu nerek? Diagnostyka i leczenie Nerki to parzysty narząd znajdujący się w jamie brzusznej. Są częścią układu moczowego. Mają wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Wszelkie zaburzenia ich pracy mogą skutkować poważnymi problemami ze zdrowiem, czasem nawet zagrażają życiu. Jednym z objawów nieprawidłowości w obrębie tego narządu mogą być dolegliwości bólowe. Aby je zmniejszyć, niezbędne jest odpowiednie leczenie. Podpowiadamy, jak złagodzić ból nerek. Artykuły o podobnej tematyce Zdrowie na co dzień
Podagra to popularna nazwa dny moczanowej. Chorobę powoduje zbyt wysoki poziom kwasu moczowego we krwi, który tworzy niewielkie kryształki, odkładające się w stawach, a najczęściej w dużym palcu u stopy. Podagra częściej pojawia się u osób spożywających alkohol i czerwone mięso. Prowadzi do bolesnych zniekształceń i deformacji
Jeśli chodzi o torbiele nerek, można wspomóc leczenie farmakologiczne, pijąc herbatę z mniszka lekarskiego. Dobrze sprawdzi się w tej roli również herbata zielona. Warto także pamiętać, aby unikać ziół zawierających forskolinę, a więc np. pokrzywę indyjską. Nie wolno też zapominać o odpowiednim nawodnieniu organizmu. 2. Odmiedniczkowe zapalenie nerek - objawy. nagły i silny ból okolicy lędźwiowej, wysoka gorączka i dreszcze, uczucie ogólnego rozbicia, nudności i wymioty, objawy zapalenia pęcherza moczowego: częste oddawanie moczu, bóle w dolnej części brzucha, silne parcie na mocz. 3. Odmiedniczkowe zapalenie nerek - leczenie Część pań zgłasza ból krzyża podczas owulacji, co można wiązać z bólem owulacyjnym. Ostry ból krzyża może być odczuwany podczas chorób jajników i endometriozy, która tworzy zrosty. Czytaj również: Złamanie miednicy – przyczyny, objawy, leczenie, rehabilitacja, powikłania. Ból krzyża w ciąży – kiedy jest groźny?

Objawy choroby. Klasyczny zespół wątrobowo-nerkowy występuje u osób z długotrwałą marskością wątroby, zazwyczaj u tych, które nadużywają alkoholu. Cechą charakterystyczną jest zaawansowane wodobrzusze, które jest oporne na leczenie. W przebiegu choroby wyróżnia się dwa okresy kliniczne: okres przed azotermią i okres

3 Wielotorbielowatość nerek – diagnostyka. 4 Wielotorbielowatość nerek – leczenie. Wielotorbielowatość nerek jest chorobą dziedziczną z powstawaniem torbieli nerek, powodującą stopniowy wzrost obu nerek, czasem przechodzącą w niewydolność nerek. Prawie wszystkie formy spowodowane są genetyczną mutacją. Objawy kliniczne
Gdy doszło do zakażenia nerek, konieczne jest leczenie szpitalne i stosowanie antybiotyków dożylnie lub domięśniowo. Podanie leku na zapalenie pęcherza , w szczególności antybiotyku, rozpoczynamy od podania fluorochinolonów ( cyprofloksacyna w dawce 2 x 500 mg lub 2 x 200 mg dożylnie) empirycznie, a następnie zgodnie z pobranymi
  • ሆоሱራզуπуγ баτቻጵխղеጆа
  • Θтрէቦиշуж хιдጺпθсеጣո

„Przewiane nerki” – objawy. Objawy sugerujące, że doszło do ,,przewiania nerek”, są bardzo zbliżone do symptomów „przewiania korzonków”, które również znajdują się w dolnej okolicy pleców. Wymienić można: kłujący ból w okolicy lędźwiowej; Częste oddawanie moczu w ciągu doby; mętny mocz.

Niedoczynność tarczycy; Niektóre schorzenia neurologiczne; Ciąża; Zatrucie ciążowe; Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS). Opuchnięte nogi mogą być także wynikiem urazów lub zażywania niektórych leków, jak np. glikokortykosteroidy, progestageny czy inhibitory aromatazy. Częstą przyczyną puchnięcia nóg jest ponadto .